Prolog

    Cisza. Rozdzierają ją dwa uderzenia zegara. Wtedy się zaczyna. Najpierw ciało sztywnieje, by zaraz potem zgiąć się konwulsyjnie. Pierwszy cios dosięga piersi, ostrymi pazurami wydziera z krtani krzyk. Dusza rozpada się na miliony kawałków, a umysł osnuwa mgła szaleństwa. Krzyk się urywa. Kolejna fala bólu odbiera mu głos, niwecząc przekleństwa cisnące się na usta. Zaciska dłonie, czekając na koniec, prosząc o niego, jednak ból atakuje ponownie. Jedyna myśl kłębiąca się w jego głowie to zemsta. Dzika nienawiść trawiąca jego trzewia i to jedno niewypowiedziane pragnienie: Przyjdź wreszcie słodka śmierci... Przyjdź, nim pogrążę się w szaleństwie...
    Kolejny atak rozrywa jego serce, wdziera się w nie, sącząc gorzką, czarną niczym smoła truciznę. Oczy mętnieją, cały ból skrywa się w ich głębi niczym wygłodniała bestia czekająca na zadanie ostatniego ciosu. W uszach dźwięczy mu echo kobiecego śmiechu, drży, a z jego ust spływa kropla krwi. Bestia zasypia, zabierając ze sobą jego oddech. Rozlega się ostatnie uderzenie serca i wokół zapada ciemność. Powraca cisza. Uśmiech wypływa na martwe oblicze, wyginając usta, jakby miały rzec: nareszcie. Mimo to umierający mózg przesyła jeszcze jedną ostatnią już myśl: Jeszcze nie.
    Przecież znów nadejdzie świt...

 

 

 

 -> następny rozdział